Μεσημέρι Κυριακής... Πριν προλάβεις να πιεις μια κούπα με καφέ, ανοίγεις τον υπολογιστή και η πρώτη είδηση που βλέπεις σε παγώνει. Όχι, τον Νίκο δεν τον ήξερα προσωπικά. Ήταν, όμως, δικός μου άνθρωπος. Πάντα δίπλα μου. Στα εύκολα, στα δύσκολα, στις χαρές και τις λύπες. Να τραγουδά μαζί μου το "Τρελή κι αδέσποτη" όταν αισθάνομαι ερωτευμένος, τον "Αύγουστο" όταν αναπολώ κάποια παλιά μου αγάπη ή το "Απόψε σιωπηλοί"... Ναι, το "Απόψε σιωπηλοί", το "Εγώ δεν είμαι ποιητής", το "Μπαγλαμαδάκι", το "Όνειρο", τις "Στιγμές" και τόσα άλλα...
Φίλε Νίκο, σήμερα με έκανες για ακόμη μία φορά να μελαγχολήσω. Μόνο που αυτή τη φορά δεν το κατάφερες με εκείνον το γλυκό τρόπο που το έκαναν τα τραγούδια σου. Ας είναι... Μπορεί να μη σε δω ξανά να παίξεις το μπαγλαμαδάκι, όμως ξέρω ότι πάντα θα είσαι δίπλα μου κάποια υπέροχα μελαγχολικά καλοκαιρινά βράδια...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου