Πέρασαν τέσσερις μέρες από την τελευταία φορά που ενημέρωσα το blog, αλλά... δε γινόταν αλλιώς. Είναι τέτοια η κατάσταση στη χώρα, τέτοιος ο βαθμός της οικονομικής και -κυρίως- ηθικής κατάπτωσης γύρω σου, που σε κάνει να θες να πεις τόσα πολλά, που στο τέλος δεν μπορείς να πεις τίποτα. Όλη αυτή η μαυρίλα σε πνίγει.
Τι να γράψεις, όταν ο διπλανός σου έχει επιδοθεί σε... κυνήγι μαγισσών, όταν η ξενοφοβία και ο ρατσισμός χτυπάνε κόκκινο, όταν τα σώματα... καταστολής αδυνατούν να κάνουν στοιχειωδώς τη δουλειά τους, όταν σου απαγορεύουν να σκέφτεσαι το μέλλον; Να το παίξεις τρελίτσα και να συμπεριφέρεσαι όπως το κάθε σούργελο που βγαίνει στο γυαλί και σου παρουσιάζει μία εικονική "πραγματικότητα"; Ή μήπως να τα βάψεις μαύρα και να συμβιβαστείς με τη μοίρα σου; Είναι λύση αυτό;
Και τότε βάζεις μουσική... Και αυτή λειτουργεί ευεργετικά, λυτρωτικά... Διώχνει τις μαύρες σκέψεις, σου επιτρέπει να ονειρευτείς, να αισθανθείς, να ταξιδέψεις, χωρίς να χρειαστεί να δώσεις λογαριασμό σε κανέναν. Όχι, αυτό το ταξίδι είναι αποκλειστικά δικό σου και δεν μπορεί να στο στερήσει και να στο κλέψει κανείς. Συνεπώς, απόλαυσέ το...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου