Δεν ξέρω τι είχε κατά νου ο Μάικλ Μαν, όταν αποφάσιζε να σκηνοθετήσει το Public Enemies. Ο Αμερικανός σκηνοθέτης ευτύχησε να πάρει στα χέρια του ένα πραγματικό διαμάντι, μία ιδιαίτερη, ξεχωριστή και εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ιστορία, αυτήν του διαβόητου κλέφτη τραπεζών, του... Αμερικανού Παλαιοκώστα, Τζόνι Ντίλιτζερ. Αντί να αναδείξει αυτό το διαμάντι και να το αναγάγει σε ένα κινηματογραφικό κόσμημα, όμως, ο -obviously not the- Μαν το μετέτρεψε σε άνθρακα...
Χωρίς ίχνος υπερβολής, ο 56χρονος σκηνοθέτης τα έκανε μούσκεμα. Από πού να αρχίσεις και πού να τελειώσεις... Από τις αδικαιολόγητα και άγαρμπα απότομες εναλλαγές σκηνών; Από το κουραστικό πήγαινε-έλα από τα μακρινά πλάνα σε κοντινά και τούμπαλιν; Από το υπερβολικό μελό και την έλλειψη αληθοφάνειας σε αρκετά σημεία της ταινίας; Χαρακτηριστική είναι η σκηνή που ο Ντίλιτζερ βρίσκεται ανάμεσα σε δεκάδες αστυνομικούς, αλλά κανείς δεν τον προσέχει, ακόμη και την ώρα που το περιπολικό με την καλή του απομακρύνεται και αυτή έχει το βλέμμα της καρφωμένο πάνω του...
Το αποκορύφωμα, όμως, είναι ο ήχος της ταινίας. Αν στα πρώτα λεπτά της ταινίας διαπιστώσετε ότι κάτι δεν πάει καλά με την ένταση και το βάθος των ομιλιών και των ήχων, μην μπείτε στον κόπο να φωνάξετε τον υπεύθυνο για να διορθώσει το λάθος -δεν είμαι υπερβολικός, αυτή είναι η συνήθης αντίδραση του κόσμου στις περισσότερες κινηματογραφικές αίθουσες ανά την υφήλιο-. Η κόπια δεν έχει κανένα απολύτως πρόβλημα. Οι αυξομειώσεις του ήχου είναι... εντός προγράμματος και προφανώς αποσκοπούν κάπου (φαντάζομαι...).
Συμπέρασμα: Η ιστορία είναι εξαιρετική. Η ταινία, πάλι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου