Πέρασαν κιόλας πέντε χρόνια... Ο παροξυσμός στις κερκίδες του Ντα Λους, το γκολ -καρμπόν με τα προηγούμενα- του Χαριστέα, ο έξαλλος πανηγυρισμός του Ρεχάγκελ, η κεφαλιά του... Κολοσσού Δέλλα στον ημιτελικό με την Τσεχία, η συγκλονιστική εικόνα με τον γίγαντα Κόλερ πεσμένο στο έδαφος, τα αγωνιώδη τηλεφωνήματα ανθρώπων πρόθυμων να... πουλήσουν ακόμη και το σπίτι τους για ένα εισιτήριο για τον τελικό, το κλάμα του -19χρονου τότε- Κριστιάνο Ρονάλντο, η "σακούλα" του "Ζαγόρ" στον Λιζαραζού, τα σκυμμένα κεφάλια των -πρωταθλητών Ευρώπης του 2000- Γάλλων, η βολίδα του Καραγκούνη στην πρεμιέρα, το "γκρέμισμα" του Σεϊταρίδη από τον Ρονάλντο και το πέναλτι του Μπασινά, το τρίψιμο των ματιών μετά την πρώτη νίκη, για να βεβαιωθούμε ότι δε βιώναμε απλώς μία ψευδαίσθηση, οι εφιαλτικές στιγμές στο ματς με την Ισπανία, οι τρομακτικές επελάσεις του Βιθέντε και του Χόακιν, αλλά και η μαγική μπαλιά του Τσ(ι)άρτα στον Χαριστέα, το σοκ του 0-2 από τη Ρωσία και η λύτρωση με το γκολ του Βρύζα, τα... βουντού του Νικοπολίδη, ώστε η μπάλα να πηγαίνει είτε στα χέρια του, είτε δίπλα από την εστία του, η... απερίσκεπτη (και σίγουρα ανεκπλήρωτη) υπόσχεση ενός εκστασιασμένου "βάζελου", ότι δε θα ξαναπήγαινε στο ΟΑΚΑ, μετά την ελεεινή συμπεριφορά της ομάδας του προς τον Αντώνη, τα πανηγύρια στις πλατείες της Λισσαβόνας και του Πόρτο, το σοκ των Πορτογάλων, των Τσέχων, των Γάλλων, των Ισπανών, των άλλων Ευρωπαίων, οι μπλούζες "θέλω να Φίγκο", τα πανό σε στυλ "μάνα, στείλε λεφτά" από άτομα που πήγαν στην Πορτογαλία για να δουν ένα-δυο ματς και τελικά έμειναν... ένα μήνα στην ιβηρική χώρα, το "γκολ και φύγαμε για τελικό", η... αγριοφωνάρα του Χελάκη και οι ατάκες του που έκαναν θραύση, ο Σάββας (καφέ), το "σήκωσέ το... δεν μπορώ να περιμένω", η σιγουριά για την κατάκτηση του τροπαίου, η στέψη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου