Ελεγχόμενη στάθμευση ή… ανεξέλεγκτη βλακεία;

Εδώ και καιρό, έχω συμβιβαστεί με την κατάσταση στους δρόμους της Θεσσαλονίκης. Δεν την έχω αποδεχτεί, αλλά αντιλαμβάνομαι ότι, δυστυχώς, δεν μπορώ να κάνω τίποτα περισσότερο, από το να… εφευρίσκω διαρκώς νέες και πρωτότυπες βωμολοχίες, ώστε να εκφράζω κάθε φορά την οργή και την απόγνωσή μου. «Υπομονή! Κάποια στιγμή θα τελειώσουν τα έργα, θα γίνει το μετρό και όλα αυτά θα τα θυμόμαστε και θα… γελάμε», λέω στον εαυτό μου και, έστω και πρόσκαιρα, τον ξεγελάω.

Όσο και αν προσπαθώ, ωστόσο, δεν μπορώ να καταπνίξω το αίσθημα απορίας, απόγνωσης και -στο τέλος- οργής, που μου προκαλεί η στάση του Δήμου στο θέμα της στάθμευσης. Σε μία πόλη, στην οποία οι θέσεις πάρκινγκ είναι... λιγότερες από τα καφέ, κάποιοι «φωστήρες» είχαν κάποτε τη φαεινή ιδέα να κλείσουν το μεγαλύτερο ελεύθερο πάρκινγκ, προκειμένου να δημιουργήσουν το νέο δημαρχιακό μέγαρο (το έργο που όλοι περιμέναμε με λαχτάρα, για να βελτιωθεί η ποιότητα ζωής μας…) και να βάλουν ελεγχόμενη στάθμευση παντού. Ακόμη και σε στενά, όπως η Φιλικής Εταιρείας, από την οποία δε χωράς να περάσεις ούτε… πεζός.

Παρκόμετρα για… γέλια

Το πιο (κωμικο)τραγικό, πάντως, το βίωσα χθες το μεσημέρι. Με τη θερμοκρασία να βρίσκεται στους 35 βαθμούς Κελσίου –μέσα στο αυτοκίνητο πρέπει να ξεπερνούσε τους 40 βαθμούς-, έπειτα από μισή ώρα τρελού μποτιλιαρίσματος και αγωνιώδους αναζήτησης πάρκινγκ, είχε φτάσει η ώρα της λύτρωσης. Το μόνο που απέμενε, ήταν να προμηθευτώ το… μαγικό χαρτάκι από το παρκόμετρο και να το τοποθετήσω «σε εμφανές σημείο» στο αυτοκίνητό μου. Αμ δε…

«Κόστος στάθμευσης για μία ώρα, 1,70 ευρώ», έγραφε το μηχάνημα, που με προειδοποιούσε ότι «δεν επιστρέφονται ρέστα». «Στα 30 λεπτά θα κολλήσουμε; Το θέμα είναι να γίνει η δουλειά μας», σκέφτομαι και ρίχνω ένα δίευρω, περιμένοντας το εισιτήριό μου. Εις μάτην, βεβαίως, γιατί προφανώς το μηχάνημα δε δεχόταν… πουρμπουάρ. Έπρεπε να έχω το ακριβές αντίτιμο. Ειδάλλως, εισιτήριο… γιοκ! Αποτέλεσμα; Έπρεπε μέσα στην ντάλα και με τα νεύρα σε οριακό σημείο, να ψάχνω περίπτερο για να κάνω ψιλά και να ευελπιστώ, παράλληλα, ότι, κατά την απουσία μου, το αυτοκίνητό μου δε θα είχε κάποιο… ατυχές ραντεβού με έναν από τους δεκάδες δημοτικούς αστυνομικούς που καθημερινά βγαίνουν… παγανιά.